Martijn Crama (Music United) over muziekeducatie

Martijn Crama (1983) is met zijn eigen bedrijf Music United artiestenmanager en coach (o.a. Florian Wolff, With Ice en Ruby Q). Daarnaast zet hij zich in voor het vooruitstrevende muziekplatform Lopend Vuur. Hij geeft geen muziekles, maar wel les in en advies over de randzaken in de muziek. Op amateur niveau speelde hij 13 jaar lang saxofoon, 10 jaar piano en gitaar 8 jaar.

Welke muziekeducatie heb je zelf genoten? (en heb je ervan genoten?)

Eerder werd ik nog wel eens aangespoord om naar het conservatorium te gaan, maar uiteindelijk heb geen instrument als hoofdvak gestudeerd. Ik heb Music Management gestudeerd en een internationale master in Music Management behaald. Deze studie richt zich volledig op alle belangrijke (rand)zaken van het muziek maken.

Het fijne van deze opleiding aan de HKU was de kleine, gezellige groep mensen waar je mee werkte. De grote meerwaarde van de opleiding lag in de praktijkgerichtheid. Mensen van buiten (praktijk) werden naar binnen gehaald om te vertellen hoe het er in de muziekindustrie aan toe gaat.

Bert van de Kamp (popgeschiedenis) was jarenlang een gerenommeerd journalist en heeft ons heel veel bij gebracht over de geschiedenis van popmuziek. Je kon een speld horen vallen tijdens zijn colleges. Tijd werd veel te snel geschiedenis. Ook Niels Aalberts (hoofddocent) heeft een grote rol gespeeld in het plezier van de opleiding. Zijn netwerk en kennis(sen) zorgden er in mijn geval voor dat ik -en volgens mij lieg ik niet- nooit een les heb overgeslagen.

Waar moet volgens jou het accent op liggen bij muziekeducatie?

Of je nou basdocent of marketeer bij de Rockacademie bent, het accent op een persoonlijke benadering vind ik erg belangrijk. Ook al zijn er algemene richtlijnen die belangrijk zijn voor iemands muzikale bagage, het blijft voor iedereen verschillend om er een meerwaarde uit te behalen.

De leraar wordt in mijn optiek ook steeds minder een lopende encyclopedie, maar eerder een slimme informatie-analist die precies weet waar je bepaalde informatie kan vinden en voor wie dit nuttig kan zijn. In de huidige zap- en flitscultuur is het de leraar die voor diepgang kan zorgen.

Welke rol denk je dat nieuwe media (internet, iPod, gsm, games) kunnen vervullen bij muziekeducatie?

Ik vertel niets nieuws door op te merken dat informatie steeds toegankelijker wordt en vluchtiger wordt geconsumeerd dan voorheen. In de brei van ‘keywords’, ‘wikis’, ’tweets’ en ‘blogs’ is het lastig iets kwalitatiefs te destilleren dat mij als student helpt in mijn ontwikkeling.

Door nieuwe media kan, of zal, het ervaren van muziekeducatie een stuk leuker worden. Een zwart/wit gedrukte syllabus is, naast dat het niet duurzaam is, ook nog is heel erg saai. Kijk bijvoorbeeld hoe onze ouders leerden voor een auto-theorie-examen, en hoe wij dat nu doen met mooi vormgegeven animaties en filmpjes op een iPhone of website.

Spelenderwijs leren is leuk. Maar volgens mij zit er ook een downside aan nieuwe media als educatief middel. Stampen van informatie is niet meer nodig omdat de hoofd-database zich langzaam verplaatst naar internet. Stel je voor dat door een (terroristische) actie/virus het gehele internet besmet en onbruikbaar raakt. Zeer hypothetisch, maar toch. Dat zou dan betekenen dat door de afhankelijkheid van bites en bytes we nauwelijks nog iets kunnen reproduceren.

Misschien worden mens en student wel dommer en te afhankelijk van nieuwe media?

Eerder in deze serie: