Shaking Godspeed laat de Winston schudden

Opwarmers Honey Fly en The Reationaries stomen de goed gevulde zaal aardig klaar

[3VOOR12/Amsterdam – 3 maart  2010]

Tussen het Damrak en de Wallen is het Winston Kingdom al jarenlang een vast nachtelijk baken voor live muziek. Vanavond zullen drie indie bands het kleine podium beklimmen van deze donkere zaal waar nog volop van alles wordt gerookt. De meeste bezoekers komen duidelijk voor afsluiter Shaking Godspeed , de muzikale incarnatie van de voormalig gitarist van de Bloody Honkies.

Het springerige trio Honey Fly luidt om half negen de avond in met een mengelmoes van muziekstijlen. Met stevige sixties riffs en vrolijk dansbare discobeats, neemt het drietal een nummer of drie vier de tijd om op dreef te komen. Wanneer de zingende bassist zichzelf van zijn broek ontdoet (!) komt de band lekker los. Dit komt helaas niet altijd de kwaliteit van de nummers ten goede en ook voor het publiek lijkt het nog wat te vroeg om ‘lekker gek te doen’. Naast het vroege tijdstip verraadt de glimlach op de gezichten van de muzikanten, dat het om een opgevoerd kunststukje lijkt te gaan.

Zuiderbuur The Reactionaries begint rauw en snel. Bij het tweede nummer begint de slaggitarist stoïcijns maten lang met een verkeerde noot, maar lachend corrigeert hij zichzelf. Het ene moment wordt het publiek meegenomen naar de gortdroge woestijnen van Josh Homme en even later horen we een muzikale knipoog naar The Doors. De band balanceert echter regelmatig tussen strakke smaakvolle riffs en iets te holle monotone riffs.

Dan is het de beurt aan Shaking Godspeed om het koninkrijk van de Winston op fundamenten van de Noord-Zuidlijn te laten schudden. Waar The Reactionaries de deur van de muziektijdmachine al op een kiertje wisten te zetten, rammelen gitarist Wout Kemkens en zijn gretige gildebroeders deze deur wagenwijd open. Vieze blues-akkoorden, soepele Hammond loopjes en pompende drums vliegen de bezoekers om de oren. In half onverstaanbaar Achterhoeks dialect worden we uitgenodigd voor Does It Still Thrill?: “ajoh, gewoon een beetje losgaan”. Tevreden gaan de hoofden van het publiek als gehypnotiseerde marionetten op en neer. Boomdikke riffs worden door de heren eenvoudig in flarden gezaagd en telkens duikt daar die hoge glibberende slide van de Lichtenvoordse gitarist weer op. Behendig dansen bas en drums met elkaar een geroutineerde rock choreografie, ondanks dat het drietal niet in de normale bezetting speelt. Drummer Pieter Holkenborg (en zanger/gitarist van Automatic Sam) is absent en wordt vervangen door eigen Godspeed bassist Maarten Rischen. Hier en daar zwabbert het tempo wel en vliegen de heren gutsend van enthousiasme enigszins uit de bocht, maar komen daar eigenlijk steeds prima mee weg. Geheel in stijl wordt bij de laatste noot de basdrum omver geschopt, ligt de gitaar nog even na te roken en smeekt het publiek tevergeefs om meer. De heren zitten al aan het bier. Deze gasten zijn gewoon helemaal Alive and Well.

Gezien: Shaking Godspeed, Winston Kingdom, vrijdag 26 februari