Nespodium-bands op Bevrijdingsfestival kunnen meer

Met o.a. The Fudge, Marock&Roll, Cinq Croniq en The Benelux

[3VOOR12/Amsterdam – 9 mei  2010]

Van de Dam naar het Nesplein is het nog geen minuut lopen, maar toch komt het grote publiek voor de bekende namen die voor het paleis op de Dam spelen. Wie toch de Nes inloopt, het smalle straatje evenwijdig aan het Rokin, ziet op het kleine pleintje voor De Brakke Grond een aantal goede minder bekende bands spelen. Bij een aantal acts was 3VOOR12/Amsterdam aanwezig.

The Fudge

De jonge heren van The Fudge maken direct vanaf het begin een ijzersterke indruk en doen in de verte denken aan de eclectische rock van de vooral in de jaren zeventig bekende instrumentale band Focus. Boomdikke riffs worden in rap tempo afgewisseld met griezelige en springerige ska. Het volume staat op een hoog niveau en na afloop van het eerste nummer lacht iemand uit het publiek dan ook cynisch: ‘Harder!’ Hier en daar klinken de vele maatwisselingen wel wat gezocht, maar door het zichtbare plezier en de inzet van dit sextet, komen ze hier prima mee weg. Opmerkelijk en representatief voor de muziek, is de met een Siberische muts en shawl ingepakte drummer. The Fudge is een beetje vreemd, maar wel lekker.

Marock&Roll

De zevenkoppige Utrechtse band Marock&Roll is ook een band die veel stijlen door elkaar husselt. De toeschouwers op het Nesplein horen bij vlagen onvervalste hiphop en worden vervolgens meegezogen met swingende funk. Met het nummer Soldier bewijst de band ook niet vies te zijn van een gevoelige R&B-ballad. Leadzanger Illias legt zijn volledige ziel en zaligheid in zijn performance en slaat daarmee de plank op dit kleine podium met haar gemoedelijke publiek een beetje mis. De band zou echter niet misstaan op een groter podium waar de vele energie waarover Marock&Roll beschikt waarschijnlijk nog beter tot zijn recht zal komen.

Cinq Croniq

Dan is het de beurt aan de dansbare electrorock van Cinq Croniq. Wat voor de vorige band gold, geld ook voor dit kwartet. Het publiek lijkt niet erg ‘in the mood’ om helemaal uit hun dak te gaan, maar buigt zich liever over een goed glas gerstenat. Dit doet echter geen afbraak aan de band, die met samples, beats en zware elektrische gitaren een overtuigende strakke performance weet neer te zetten. Frontvrouw Leonoor van Piggelen maakt op geraffineerde wijze gebruik van een stemvervormer zonder daarbij melodieus in te boeten. Ook wanneer de zang overgaat in een lichte schreeuw en vervolgens een beklemmende krijs, weet Van Piggelen dit telkens smaakvol in dienst van het liedje te doen.