Twee weken geleden liet Niels voor de zoveelste maal in niets verhullende bewoordingen zijn mening ventileren op zijn weblog over MySpace. Ditmaal niet in termen als ‘MySpace moet dood’ zoals hij tijdens zijn eigen EHPO-jongerendag nog deed, maar iets subtieler: Kap. Met. MySpace. Nu. Wat volgde was een gebruikelijke stroom aan reacties onder het bericht. Zowel voor- als tegenstanders deden er hun zegje, Niels ging hier zoals gebruikelijk braaf op in en nodigde tegenstanders uit om hem eventueel te weerspreken. Aangezien ik zelf een tijd lang tot het neutrale kamp behoorde, beloofde ik Niels uit te leggen waarom ik diezelfde dag uiteindelijk toch ook de stekker uit mijn MySpace-account trok. Zonder nu precies allerlei specifieke voor- en nadelen te noemen van MySpace of van de alternatieven, schets ik graag de essentie van de rol die een online representatie van je band volgens mij zou moeten vervullen.

MySpace is een vorm van online representatie van je band. Sinds het ontstaan (2006) is het een vrij succesvolle vorm gebleken, maar inmiddels zijn er legio alternatieven zoals ReverbNation, Bandcamp, SoundCloud en Facebook. Niels heeft op zijn blog, Twitter en tijdens allerlei presentaties veelvuldig en voornamelijk gewezen op de huidige nadelen van MySpace. Gezien zijn doel – kijken naar de toekomst – begrijpelijk, maar voor het debat voor sommige lezers enigszins lastig te verteren. Voor het sentiment van de Late Majority die graag vasthoudt aan de status quo, is het denk ik goed om MySpace’s succesfactoren (van weleer) te benoemen en daarmee de tanende positie kritisch te belichten. Ik doe een poging. Lees meer