Berichten

Paul Diersen (Shaking Godspeed) over muziekeducatie

Foto: Martien Janssen

Journalist en muzikant Paul Diersen speelt sinds 2010 bas en toetsen bij de band Shaking Godspeed en speelde daarvoor jarenlang gitaar. Hij geeft zelf geen les.

1. Welke muziekeducatie heb je zelf genoten? (en heb je ervan genoten?)

Gitaarles, anderhalf jaar. Ik begon toen ik 16 was. Omdat leeftijdsgenootjes al in bandjes speelden, had ik het gevoel dat ik veel moest inhalen. Ik was hongerig. Mijn gitaarleraar Jan Wilm Tolkamp (nu in Normaal, maar toen nog niet) had dat in de gaten en gaf wekelijks een flinke portie huiswerk. Altijd iets dat nét buiten mijn bereik lag, waardoor ik dus hard ging oefenen. Uren per dag. Theorie deed ik er zelf bij, uit een boekje. Ik heb er van genoten, zeker.

Na die anderhalf jaar gitaarles ben ik de honger om veel te oefenen trouwens wel snel kwijtgeraakt. Ik vermoed doordat ik toen in bandjes speelde en het schrijven van nummers interessanter vond. Vorig jaar heb ik een switch gemaakt. Wout Kemkens vroeg of ik bij Shaking Godspeed wilde komen spelen, daar was een vacature voor bas en orgel. Wat orgel spelen betreft leer ik door het te doen. Ik merk wel dat ik daarbij profijt heb van de theoretische kennis die ik destijds met gitaar spelen heb opgedaan. Hoe akkoorden in elkaar zitten, wat basistoonladders… heel handig nu als je snel dingen moet oppikken.

2. Waar moet volgens jou het accent op liggen bij muziekeducatie? Lees meer

Shaking Godspeed laat de Winston schudden

Opwarmers Honey Fly en The Reationaries stomen de goed gevulde zaal aardig klaar

[3VOOR12/Amsterdam – 3 maart  2010]

Tussen het Damrak en de Wallen is het Winston Kingdom al jarenlang een vast nachtelijk baken voor live muziek. Vanavond zullen drie indie bands het kleine podium beklimmen van deze donkere zaal waar nog volop van alles wordt gerookt. De meeste bezoekers komen duidelijk voor afsluiter Shaking Godspeed , de muzikale incarnatie van de voormalig gitarist van de Bloody Honkies.

Het springerige trio Honey Fly luidt om half negen de avond in met een mengelmoes van muziekstijlen. Met stevige sixties riffs en vrolijk dansbare discobeats, neemt het drietal een nummer of drie vier de tijd om op dreef te komen. Wanneer de zingende bassist zichzelf van zijn broek ontdoet (!) komt de band lekker los. Dit komt helaas niet altijd de kwaliteit van de nummers ten goede en ook voor het publiek lijkt het nog wat te vroeg om ‘lekker gek te doen’. Naast het vroege tijdstip verraadt de glimlach op de gezichten van de muzikanten, dat het om een opgevoerd kunststukje lijkt te gaan. Lees meer