Afsluiter Moss overtuigt; vrijdenkers in de zaal niet

Foto Daan van der Schroeff

Afgelopen zondag verslagen namens 3VOOR12/Amsterdam:

Vrijdenken Festival, VPRO in de Beurs van Berlage – 30 mei  2011

Vorig jaar won de Amsterdamse band Moss van het muzikale broertje van de VPRO de 3VOOR12Award voor het beste Nederlandse album. Vandaag besluit de band de 85-jarige verjaardag van de VPRO in de Yakultzaal. Dat smaken van twee broers een beetje kunnen verschillen, wordt bij dit optreden enigszins duidelijk. Voor een halflege zaal vrijdenkenden doet de band zijn stinkende best, maar bij een verjaardag van de muzikale broer zal het publiek de band hoogst waarschijnlijk op wat meer dansbewegingen trakteren.

De band trapt het optreden af zonder derde gitarist en wellicht daarom maakt frontman Marien Dorleijn gebruik van een repeterende gitaarloop in een van de eerste nummers. De kenmerkende stuwende ritmes van drummer Finn Kruyning, zorgen er na enkele nummers al voor dat de zaal gevuld wordt met mening knikkebollend hoofd. Op meer hoeft de band helaas niet te rekenen. In combinatie met de ijle stem van Dorlijn en de warme daar onderliggende tweede stem van bassist Jasper Verhulst, zorgt dit klankenpalet wel voor dat heerlijke meanderende Moss-geluid.

De band trekt zich verder weinig aan van de wat tamme sfeer in de zaal en zet zijn beste beentje voor. In zijn enthousiasme verliest de voorman verliest zijn bril en schudt vervolgens vrolijk door met zijn hoofd. Bij het volgende nummer verkiest hij deze vrijheid zelf definitief: “Even mijn bril afzetten hoor”. Verder is de frontman niet zo spraakzaam en laat hij het woord vaak over aan Kruyning: ‘We lazen op de VPRO-site dat we vandaag nieuwe liedjes zouden gaan spelen, dus zijn we vorige week maar naar een huisje in Zeeland gegaan om nieuwe nummers te schrijven.” “Van de vijftien zijn er twee gelukt, althans dat vinden wij,” lacht de drummer.

Tijdens een van de laatste nummers pakt gitarist Bob Gibson zijn tamboerijn erbij en gaat hij bevlogen bij de drummer staan om zich met wilde armbewegingen even volledig te wijden aan zijn percussieve taak. Ondertussen hangt Dorleijn zijn tamboerijn om zijn nek en danst hij alsof zijn leven er van afhangt. Een groot contrast met de veelal zittende bezoekers in de weinig gevulde statige zaal. Tot slot voorziet de band ‘I Like the Chemistry’ van een ruig rockjasje dat uitmondt in een enigszins psychedelische jam die dus helaas niet helemaal aanslaat. Opmerkingen over de waardeloze akoestiek van de zaal zullen we op deze feestelijke dag maar achterwege laten, daar de zaal in principe ook niet voor dergelijke bestemmingen bedoeld was.