Op naar het ruime sop… met Blizzard #5

Tijdens de muzikantendag in Utrecht kwam ik de jongens van de Achterhoekse rockband Blizzard tegen. Drie guitige gabbers die op jonge leeftijd op de middelbare school een bandje begonnen en stapje voor stapje steeds verder kwamen. Dit is nu ook een probleem geworden volgens de band.

De stappen moeten groter, sneller en nog verder worden gezet. Drie jongens worden heren, maar hun gezamenlijke stipje op de horizon is gebleven. Terwijl de wereld om hen heen verandert en zijzelf ook, is de band een baken van rust gebleken.

Nu de drie kapiteins het ruime sop verkiezen, staat het bootje Blizzard voor de keuze rond te blijven dobberen in het pierebadje van de Achterhoek, of om een schip op te tuigen die de woelige baren zou kunnen trotseren.

Aangezien ik een apostel ben van het beta-denken voor muzikanten, vroeg ik de heren om van deze zoektocht naar hun gedeelde vuurtoren aan de horizon de komende maanden eens wekelijks in alle eerlijkheid verslag te doen. Na de introductie, de eerste stapjes, de eerste hoogtepunten en recente hoogtepunten, begint het nu het echte interessante verhaal. Waar zal het schip stranden?

Waar zijn we eigenlijk mee bezig?

Een gesprek met Martijn Crama november 2010 vorig jaar opent onze ogen. Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Deze week kijken we met een kritische blik terug op de periode van bijna tien jaar Blizzard.

De bezem erdoor
In het najaar van 2010 bereiken de frustraties en irritaties een hoogtepunt. Het is al jaren gekloot in de marge. Er zit te weinig progressie in de band en op deze manier – zonder visie en plan – doorgaan is zinloos. De bezem moet erdoor. Meindert Bussink wijst ons op bandcoach Martijn Crama. Martijn begeleidde de succesvolle transformatie van With Ice naar Krach.

Ogen open
We besluiten om tafel te gaan met Martijn. Stiekem hopen we dat Martijn een aantal kritiekpunten aan het licht brengt en wij vervolgens de boel snel weer op de rails kunnen krijgen. Maar die vlieger gaat niet op.

Nadat we tien jaar Blizzard op tafel gooien (“Demosingle, album, rough demo, debuutsingle, optreden hier, voorprogramma daar”), stelt Martijn de vraag: “Jongens, wat zijn jullie eigenlijk aan het doen?!” Op deze ogenschijnlijk eenvoudige vraag moeten we hem het antwoord schuldig blijven.

Terugblik
Ja inderdaad, waar zijn we eigenlijk mee bezig? We zijn Blizzard tien jaar geleden begonnen, toen we 14 waren. Gewoon omdat we het leuk vonden om muziek te maken en in een bandje te spelen. Omdat we geen rijbewijs hadden, speelden we logischerwijs in de regio om podiumervaring op te doen en op elkaar ingespeeld te raken.

We hebben geen aandacht gehad voor het opbouwen van een fanbase en hier nooit tijd in geïnvesteerd. Het belang hiervan hebben we compleet onderschat.

Schieten met hagel
Na twee jaar hadden we het wel gezien in de Achterhoek en vonden we het tijd om buiten de regiogrenzen te spelen. Toen begon het ‘schieten met hagel’. Omdat we geen concreet doel voor ogen hadden, werden er lukraak optredens binnengehaald. Op festivals, in kroegen, van Zeeland tot Friesland. Ons motto was: “veel spelen”. Wat op zich een prima doel is, maar je zonder doordacht plan nergens brengt.

Eigen identiteit
In de beginjaren hebben we ons gespiegeld aan bands die we vet vonden. Daar is ons imago naar gevormd en daar zijn we in blijven hangen. We hebben nooit vanuit onze eigen kracht iets opgebouwd, waardoor we geen eigen identiteit hadden. Niet onderscheidend en niet origineel genoeg. We zagen onvoldoende in dat het uiteindelijk toch écht om de muziek gaat.

Door doorzettingsvermogen en keihard werken hebben we veel mooie dingen bereikt, maar door het ontbreken van een eigen gezicht, visie, plan en fanbase kwamen we uiteindelijk niet verder.

Volgende week gaan de heren dieper in op het gesprek met Martijn en komen ze voor een aantal dilemma’s te staan.