Op naar het ruime sop… met Blizzard #6

Tijdens de muzikantendag in Utrecht kwam ik de jongens van de Achterhoekse rockband Blizzard tegen. Drie guitige gabbers die op jonge leeftijd op de middelbare school een bandje begonnen en stapje voor stapje steeds verder kwamen. Dit is nu ook een probleem geworden volgens de band.

De stappen moeten groter, sneller en nog verder worden gezet. Drie jongens worden heren, maar hun gezamenlijke stipje op de horizon is gebleven. Terwijl de wereld om hen heen verandert en zijzelf ook, is de band een baken van rust gebleken.

Nu de drie kapiteins het ruime sop verkiezen, staat het bootje Blizzard voor de keuze rond te blijven dobberen in het pierebadje van de Achterhoek, of om een schip op te tuigen die de woelige baren zou kunnen trotseren.

Aangezien ik een apostel ben van het beta-denken voor muzikanten, vroeg ik de heren om van deze zoektocht naar hun gedeelde vuurtoren aan de horizon de komende maanden eens wekelijks in alle eerlijkheid verslag te doen. Na de introductie, de eerste stapjes, de eerste hoogtepunten en recente hoogtepunten, en de inkeer, is het nu tijd om te kijken hoe het nu verder moet/kan.

#6 Hoe nu verder

In de blogpost van vorige week kon je lezen dat het gesprek met Martijn Crama onze ogen opende. Na de breinbreker ‘Waar zijn we eigenlijk mee bezig?’, rijst na het gesprek de vraag: ‘En hoe nu verder?’

Dood paard
In het gesprek met Martijn wordt nauwelijks ingegaan op onze muziek. Het gaat vooral over wie wij als band zijn, wat we doen en waarom we dat zo doen. Al snel blijkt dat we als band geen visie en plan hebben. Een muzikale opvatting mist. Het is trekken aan een dood paard.

Vriendenband
Het hebben van een band, opgebouwd met vrienden, beschouwen wij als erg waardevol. We weten precies wat we aan elkaar hebben. Martijn maakt ons bewust van de zwakte van een band die uit vrienden bestaat. Binnen een band is een, bijna dictatoriaal, leiderschap vereist. Iemand moet de absolute leiding hebben.

In ons geval ontbreekt een sterke leider. Beslissingen worden te democratisch genomen en we zijn niet scherp genoeg op elkaar. Martijn hamert op een strakke taakverdeling.

DNA
Martijn vraagt zich ook af waarom we, binnen de band, nauwelijks gebruik hebben gemaakt van onze studies. Timo en Niels hebben een kunstacademie achtergrond (crossmedia/motion design) en Thies studeert aan de Academie voor Popcultuur. Tja, goeie vraag.

Maar we moeten eerst met ons DNA aan de slag: Wie zijn we? Wat willen we? En wat zijn onze kwaliteiten? De zielen moeten op tafel. In een later stadium zal er een tijdslijn en planning gemaakt moeten worden.

Na het gesprek met Martijn zit ons hoofd vol vragen. We moeten erachter komen of we nog wel door kúnnen en willen met Blizzard.

Stekker eruit?
We raken er alle drie van overtuigd dat Blizzard zijn beste tijd heeft gehad. Er zijn twee opties. Optie 1: rigoureus de stekker eruit trekken. Of optie 2: Blizzard laten doorkabbelen en zodra er ‘iets nieuws’ is bekijken hoe we de switch gaan maken.

We besluiten om na het optreden op Altersonic in december 2010, dat al geruime tijd in de agenda staat, geen optredens meer te plannen. Het is tijd voor bezinning. We brengen mensen waar we nauw contact mee hebben (programmeurs, sponsoren) op de hoogte van onze plannen.

Overtuiging
En dan is er die rust. Heerlijk. Eindelijk tijd om met andere dingen dan de band bezig te zijn. Zowel individueel (‘heeft het maken van muziek wel mijn prioriteit?’) als collectief (‘wat willen we eigenlijk?’) proberen we de boel op de rij te krijgen. Veel bands in onze omgeving sneuvelen in deze fase.

We zijn er van overtuigd dat we het – met de juiste focus, een visie en een plan – een stuk verder kunnen schoppen. Tot waar dat precies zal zijn, weten we in dit stadium nog niet. We besluiten ons vol in het proces te storten en met het DNA van de band aan de slag te gaan.

Volgende week gaat Blizzard enthousiast met het DNA van de band aan de slag. Wanneer blijkt dat het niet wil vlotten, roepen ze externe hulp in, maar eerst moeten met zichzelf aan de slag…