Op naar het ruime sop… met Blizzard #19

Tijdens de muzikantendag in Utrecht kwam ik de jongens van de Achterhoekse rockband Blizzard tegen. Drie guitige gabbers die op jonge leeftijd op de middelbare school een bandje begonnen en stapje voor stapje steeds verder kwamen. Dit is nu ook een probleem geworden volgens de band.

De stappen moeten groter, sneller en nog verder worden gezet. Drie jongens worden heren, maar hun gezamenlijke stipje op de horizon is gebleven. Terwijl de wereld om hen heen verandert en zijzelf ook, is de band een baken van rust gebleken.

Nu de drie kapiteins het ruime sop verkiezen, staat het bootje Blizzard voor de keuze rond te blijven dobberen in het pierebadje van de Achterhoek, of om een schip op te tuigen die de woelige baren zou kunnen trotseren.

Aangezien ik een apostel ben van het beta-denken voor muzikanten, vroeg ik de heren om van deze zoektocht naar hun gedeelde vuurtoren aan de horizon de komende maanden eens wekelijks in alle eerlijkheid verslag te doen. Eerder vertelden de heren al in verschillende posts hoe ze op dit punt beland zijn (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18).

# 19 Inspiratie en lyrics

In de vorige blogpost kon je lezen hoe Thies het rigoureus aanpakte en met gitaar back to basic ging. Deze week vertelt frontman Timo waardoor hij van jongs af aan is beïnvloed en waar hij inspiratie voor zijn lyrics vandaan haalt.

Spotlights
Met ‘je ding’ doen voor het publiek heb ik altijd iets gehad. Ik sta graag in de spotlights. Tijdens het zingen van liedjes op de basisschool, zong ik er in de klas altijd energiek bovenuit. Of deed spontaan een tweede of derde stem. Thuis klootte ik wat aan met een soundmixertje en deed maffe imitaties. En tijdens feestjes zong ik maar al te graag een liedje voor het publiek.

Een paar jaar later ging ik bij de toneelvereniging, waarbij ik het podium weer op mocht. Via de toneelvereniging werd ik gevraagd voor het inspreken van stemmetjes voor een aantal familiefilms. Zo heb ik de stem van Mowgli gedaan in de Nederlands gesproken versie van Jungle Book II. Al die aandacht vond ik helemaal niet vervelend en nog steeds niet. Integendeel. Ben een echt podiumdier! Hoe meer publiek, hoe beter.

Lyrics
Als kind verslond ik de jeugdboekenserie Goosebumps van de Amerikaanse schrijver R.L. Stine. Ik was gegrepen door het griezelgenre en keek dan ook naar films als The Texas Chainsaw Massacre, Scream en I Know What You Did Last Summer. Amerikaanse thrillers met een clichéverhaal en een hoop spanning en spektakel. 

Ook de films van Jim Carrey vond ik fantastisch: The Mask, Ace Ventura, Dumb and Dumber. Zijn imitaties en mimiek zijn legendarisch. Van Jim Carrey ben ik groot fan en haal er veel inspiratie uit.

Ik imiteer mensen op een komische manier, bedenk typetjes en doe stemmetjes. Deze verwerk ik in de nieuwe songs. Inspiratie voor mijn teksten haal ik uit het dagelijks leven. Het graag willen vertellen over gebeurtenissen die ik in mijn leven meemaak, heb ik altijd gehad. Mijn emoties kan ik hierbij verbaal kwijt in muziek.

Graag schrijf ik toegankelijke teksten over herkenbare situaties, die ik doorvertaal naar verhalen. Daarbij maak ik graag gebruik van cliché’s, waaraan ik een eigen draai geef met imitaties en dialogen. Ik vind het mooi als het publiek zich herkent in een liedje en dat een ieder het op zijn eigen manier kan interpreteren. Aan die toegankelijkheid en herkenning hecht ik veel waarde.

Energie
Ik ben verslaafd aan gezelligheid en ben graag onder de mensen. Ik laat geen feestje aan mijn neus voorbij gaan en ben dan niet voor zonsopgang thuis. Ik wil niets van de gezelligheid missen. Genieten op volle toeren dus!

Deze energie vind ik terug in de Amerikaanse rockmuziek waar ik sinds mijn pubertijd onwijs door geïnspireerd ben. Stevige gitaarmuziek. Hard, ritmisch en melodieus. Het begon met Metallica en Pearl Jam. Stevig en energiek. Mijn liefde voor dit genre is altijd gebleven en gevoed door bands als Limp Bizkit, Red Hot Chili Peppers en Nickelback. De Amerikaanse rock is mij altijd blijven boeien en heeft mij gevormd tot de muzikant die ik nu ben.

De liveshows van deze artiesten, daar hou ik van: over de top vette shows waar de energie vanaf spat! Die fascinatie onstond trouwens al toen mijn vader me op jonge leeftijd meenam naar een concert van Pink Floyd: het geluid, de muziek, de lichtshow en alles daarom heen. Ik vond het fantastisch!

Met de band wil ik live een spektakel neerzetten en een partyvibe overbrengen. De interactie met het publiek voelen en er samen een vette avond van maken. Compleet losgaan zit in me: die energie, entertainment en helemaal één zijn met je instrument. Knallen met stevige opzwepende beats en grooves. Recht-toe-recht-aan energieke songs met een overdosis groove, zodat je niet meer stil kunt staan. Keihard in je gezicht. BAM!